At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Duo Reges: constructio interrete.

Bork: Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Hic ambiguo ludimur.: Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Stoicos roga.: Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Bork: Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
Restatis igitur vos;: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Bork: Quis enim redargueret?

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?
Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.
Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;
Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.
Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo
eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.

Utilitatis causa amicitia est quaesita.