Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Duo Reges: constructio interrete. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum,
triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi
tertia.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo
sustinebit?

Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Bork: Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.
Moriatur, inquit.: Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Recte, inquit, intellegis.: Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Stoici scilicet.: Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;