Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Prioris generis est docilitas, memoria; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Duo Reges: constructio interrete. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Disserendi artem nullam habuit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani
significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur
voluptatibus.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere
Peripateticus non potest.

Videsne quam sit magna dissensio? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sullae consulatum?

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?
Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes.
Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Sed fac ista esse non inportuna;

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Bork: Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.
Praeclare hoc quidem.: Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Tenent mordicus.: Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Pollicetur certe.: Urgent tamen et nihil remittunt.
Bork: Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.